Waterpolo is al 50 jaar een zeer belangrijk onderdeel van mijn leven. Trainings- en speelschema’s bepaalden voor een groot deel onze privéplanning en dat heb ik altijd met veel plezier gedaan. Ik had dit nooit kunnen doen zonder de onvoorwaardelijke steun van Louise. Iedereen vind het maar normaal dat je 3-4 avonden per week weg bent, in het weekend nog een wedstrijd gaat spelen, soms op trainingskamp gaat en in mijn geval ook 3 keer een Europacup heb mogen meebeleven. Trainingen voorbereiden, gesprekken met spelers houden, soms wat ouders uitleggen over waar we mee bezig zijn, opleidingen en bijscholingen volgen en allerlei andere ‘klusjes’ die nodig zijn om een vereniging te laten draaien. Normaal is dat niet en je moet dan ook wel erg gek zijn van het spelletje waterpolo, als je daar zo langdurig en zo intensief mee bezig wilt zijn. Ik heb dat altijd vol overgave gedaan, maar ik merk dat het vuur en de passie die nodig zijn om deze taken goed uit te voeren, de laatste tijd wat aan het wegvloeien is. Dat heeft niets met corona te maken, maar veel meer met ‘wat ik belangrijk vind in het leven’.
Ik ben al 40 jaar trainer/coach, waarvan de laatste 20 jaar in Amersfoort. Voor mij is het tijd geworden dat ik me nog meer ga richten op mijn familie en vrienden. Ik heb de keuze gemaakt om te stoppen bij ZPC Amersfoort. Geen makkelijke keuze, zeker voor mijn spelers niet, maar trainers hebben nu eenmaal een voorbijgaand karakter en heb ik mijn bijdrage aan de mooiste sport én aan de vereniging wel geleverd.
Ik kan het niet laten om toch ‘even’ terug te blikken op wat ik zo’n beetje beleefd heb.
- In 1969 bij TRB-RES in Tilburg begonnen met zwemmen en waterpolo. In 1986 begonnen als trainer en dat heb ik gedaan tot ik in 1992 een baan kreeg bij C1000 in Amersfoort. In 1988 mijn A-diploma gehaald en in 1992 het B-diploma.
- In 1993 verhuisd naar Zeewolde en lid geworden bij De Woelwaters. Eerst als speler, maar daarna 5 jaar de trainer geweest van het eerste damesteam. Mooie tijd en na drie seizoen bouwen en sleutelen is het gelukt om de stap naar ‘de Bond’ te maken.
- Jan-Bram van Luit heeft mij in 2001 benaderd om samen met hem en de toenmalige Herenselectie te gaan ondersteunen bij het programma wat ‘Van 8 naar 9’ luidde. AZ&PC was al 8 keer Nederlands kampioen geworden en het werd wel eens tijd voor de 9e. Dat is helaas niet gelukt, maar het was voor mij wel de kennismaking met waterpolo als topsport. Jan-Bram en later ook Ivo Trumbic hebben mij geleerd om in vormfactoren te denken en handelen. Natuurlijk zit dat ook de opleiding, maar om dit rechtstreeks te horen en ervaren van Ivo is onbetaalbaar en zit erg diepgeworteld. In 1993 heb ik de C-licentie gehaald en die is tot op de dag van vandaag geldig.
- Na 5 jaren Herenselectie wilde ik het even rustig aan doen, maar toen ben ik benaderd door de KNZB en ben in daar freelance aan de slag gegaan als ontwikkelaar, docent en examinator voor de waterpolo-opleidingen. Met de start van de nieuwe opleidingsstructuur van een paar jaar terug, ben ik daarmee gestopt.
- In 2008 gestart met een zeer ambitieuze groep aspiranten. De groep bestond uit spelers van AZ&PC, maar ook 5 die van buiten kwamen. Onder andere 3 spelers uit Zeewolde, die met mij mee konden rijden. Hard en veel trainen, veel vallen en nog vaker weer opstaan, maar aan het eind van het seizoen konden we in Hilversum de kampioensvlag hijsen. Als ik nu weer aan die finale terugdenk, krijg ik nog steeds kippenvel.
- In 2011 werd ik benaderd om de Dames-selectie te gaan begeleiden. In twee jaar tijd 2 keer gepromoveerd van 2e klasse naar de Hoofdklasse. Ik heb daar enorm veel geleerd, o.a. dat het achteraf gezien niet handig was om zo snel door te promoveren. De belangrijkste les voor mijn was echter dat ik mijn eigen grenzen keihard heb leren kennen. Ik ben een goede opbouwtrainer, maar een mindere resultaattrainer.
- Na de dames, heb een nog BM1 en Heren 4 (en 5 en6 😉) begeleid.
- Sinds 3 jaar mag ik werken met een leuke, leergierige en hongerige groep jongens. Gestart als D1, nu C1 en komend seizoen als B1. Althans dat was de bedoeling……..
De talentvolle spelers uit deze groep zullen uiteindelijk de stap gaan maken naar de Herenselectie en ik denk dat ik niet de juiste persoon ben om die transitie goed te begeleiden. Ik merk dat ik mezelf niet meer 100% kan geven en ervoor wil gaan, maar dat heeft de ploeg wel nodig. Dit is een goed moment om het stokje over te dragen.
De lijst met mensen die ik zou willen bedanken is best wel lang, maar een paar verdienen het om even in het zonnetje gezet te worden:
Jan-Bram en Ivo voor het delen van hun kennis en passie.
Richard van Eijsden, die al meer dan 20 jaar mijn steun en toeverlaat is bij alles wat met kracht- en landtraining te maken heeft (zwaar onderschat trouwens).
Jet Rienks, mijn mattie.
‘De staf’ waarmee ik de laatste jaren met erg veel plezier hebt gewerkt. Serge, Renske en Chris ontzettend bedankt voor jullie steun, raad en daad (en de flauwe gesprekken in Eger).
De honderden spelers en speelsters die ik training heb mogen geven en geholpen heb bij waterpolo en soms ook een beetje bij hun persoonlijke ontwikkeling.
Louise, Koen en Joep die mij altijd de ruimte hebben gelaten om te doen wat ik graag wilde doen.
Naschrift:
Dit is de ‘afscheidsbrief’ van Berend van Hamont.
Het mag duidelijk zijn dat Berend zeer vergroeid is geraakt met ons Amersfoortse waterpolowereldje. De opsomming die Berend, zeer terecht, zelf maakt geeft duidelijk aan dat Berend heel veel jaren lang zeer belangrijk is geweest voor onze vereniging. Goed geschoold, enthousiast en consciëntieus in zijn aanpak, fijne teamspeler, ja zo iemand ga je beslist missen. ZPC AMERSFOORT is Berend van Hamont heel veel dank verschuldigd. Die dank moet nog eens op een meer passende manier uitgesproken worden. Corona laat dat nu even niet toe, maar wat in het vat zit ……
Dank ook aan echtgenote Louise! Het ga jullie goed!